آخرین حباب

پایان شب سیاه صبحی است
امان از طلوع زهر آگین سپیده دم
اندیشه خاک شدن دارد مرا چیره می کند
بر تشک سرد و دوزخ وار دنیا
امان از تلاش احاطه شده در مرداب
امان از خنجر باطنی پاره وجود
تمام ایام را به ذهنم بخشیده ام
به منظور جستن امیدراه رهایی
امان از خاکستر شرحه های آرزو
امان از غضب تیره خورشید
مساعدتی را بانگ می کنم تمام روز
ولی، امان از آدم های ساحل کنار دریا
آی آدم ها مفقودم
میان آغوش تحمیلی امواج دریا
امان از تلاطم های سنگین نا امیدی
امان از خشم سکوت پر از درد
غرق شده ام با چشمانی بسته و دستان قفل شده
اما قلبم در تقلای تپیدن است هنوز
آخرین حباب های سقف دریا را دریابید
آه، امان از شعر های بی مخاطب