عشق، انکارشدنی نیست
گرچه با پایان زندگی
فرداهایی جریان دارند
آنگاه که دیگر
نمی توانم به انتظار تو بمانم،
و تو ناگهان،
تمام عیار فرا می‌رسی
و سرک می‌کشی به همه‌ی جاهای تاریک
آنجا که برشیشه‌ها بوران برف برخورد می‌کند
آنجا که انتظاری یک ساله، یک قرن می‌شود
آنجا که من و دوستانم گرمایی نداریم
و تو به دنبال حرارت می‌گردی
زین پس دیگر به جایی علاقه ای نخواهم داشت
چنین صبری برازنده‌ی تو نیست
ما سه انسان ماشین زده‌ایم
و باز خواهد ماند، به رغم همه چیز
می‌خزد میان تراموآ، مترو
و به چیزی دیگر و از قبل نمی اندیشد
و بوران در مسیر رفت و برگشت
به شیشه‌ها اصابت می‌کند
و بر مسیرهای دوردست
که به تعقیب ما می‌آیند
و برای خانه‌ای که دیگر
غمگین و ساکت خواهد ماند
و سروصداها
و سروصداهای کتاب‌ها از شمار می‌افتند
جایی که تو پشت درب آن
شکوه هایت را شروع می‌کنی
از سیر تا پیاز می‌گویی و
فرصتی به من نخواهی داد
و برای این ممکن است
همه چیز را از دست بدهی
و قبل از همه‌ی آن‌ها
من را و همه‌ی باورها را
و دیگر دشوار است برای من
که تو شکیبایی نداری
و همه‌ی روزها
از لابه لای در عزیمت می‌کنند
«وِرونیکا توشنُوا»
ودیگر دشوار است برای من که تو شکیبایی نداری